Jakub Koniecpolski h. Pobóg ur. ok. 1362 był wnukiem Przedbora, starosty kujawskiego w latach 1348-1368, po jego synu nieznanym z imienia, który odziedziczył Koniecpol. Pierwsza wzmianka w źródłach o Jakubie pochodzi z 5 XI 1386 r. i dotyczy jego sporu z nieznaną Dobrochną. Jakub pisał się już wtedy z Koniecpola, co wskazuje, iż w tej wsi sieradzkiej znajdowała się jego rezydencja. ...Posiadał wieś Januszowice pod Krakowem, część wsi Deszno koło Jędrzejowa, którą ostatecznie kupił w latach 1412-1420. W spadku po Przedborze przejął zastaw w Nakle, Witowie wraz z młynem Hartmańskim, karczmą i borem Żary za 150 grzywien. W 1399 kupił za 1000 grzywien Nakło i Witów. Wraz z Naklem Jakub uzyskał połowę prawa patronatu tamtejszego kościoła....Główne posiadłości Jakuba stanowił klucz koniecpolski uformowany już w koncu XIV w. Składał się on wówczas ze wsi Koniecpol i fortalicji, wsi Łysiny i Stanisławice w Sieradzkiem oraz Chrząstowa w Sandomierskiem. ...W 1398 nabył kompleks wielgomłyński. ...W skład jego majątku wchodziły także Żarczyce k. Małogoszczy w ziemi sandomierskiej, dla których uzyskał prawo niemieckie. Jakub prowadził nieliczne sprawy finansowe w sądach sieradzkich. ...U schyłku życia dostał od króla nagrodę za wieloletnią służbę.

1 września 1428 r. Jakub, jego żona Kochna oraz synowie: Jan i Przedbór, otrzymali zgodę na wykup tenuty lelowskiej składającej sie z miasta Lelowa i wsi: Staromieście, Żlęzany, Bliżyce, Dzibice i Sokolniki z rąk dotychczasowego dzierżyciela. Jednocześnie król nadał na niej dożywocie wszystkim wymienionym osobom, zachowując dla ich spadkobieców prawo do zwrotu 400 grzywien sumy zastawnej. W uzasadnieniu nadania król podkreśłił także zasługi Kochny w wychowaniu i edukacji synów królewskich. Oprócz rezydencji w Koniecpolu Jakub utrzymywał dom w Krakowie, gdzie zatrudniał liczną służbę: m. in. dworników, cieśli.

Karierę polityczną rozpoczął Jakub na dworze Władysława Jagiełły i Jadwigi. Na przełomie maja i czerwca 1393 r. otrzymał urząd wojewody sieradzkiego, który sprawował do końca życia. Osobliwość tej nominacji (Koniecpolski otrzymał najwyższe dostojeństwo w ziemi bez wcześniejszego piastowania w niej jakiegokolwiek urzędu ziemskiego) świadczy o wielkim zaufaniu Jagiełły do niego i potrzebie wynagrodzenia jego wyjątkowych zasług. Niewątpliwie Jakub był głównym filarem stronnictwa projagiełłowego w ziemi sieradzkiej, którą udało się utrzymać w rękach Andegawenów, podczas gdy sąsiednia ziemia łęczycka wsparła księcia mazowieckiego Siemowita IV, konkurenta Jagiełły do tronu polskiego. Można powiedzieć, że Jakub należał do osób tworzących ścisłą radę królewska, o czym świadczy jego obecność na 157 dokumentach wystawionych przez Jagiełłę. Jakub uczestniczył we wszystkich ważniejszych wydarzeniach politycznych. Był na zjeździe w Radomiu, na którym 11 marca 1401 r. ustalono nowy stosunek prawno-polityczny Królestwa i Litwy. Dnia 19 czerwca 1403 r. świadkował w Lublinie na dokumencie Witolda, przyrzekającego, ze nie zawrze przymierza z Krzyżakami bez woli i rady króla Jagiełły. W maju 1404 r. wziął udział w rokowaniach pokojowych polsko-litewskich z przedstawicielami Zakonu krzyżackiego w Raciążu. Dnia 7 czerwca 1409 w Żninie, podczas tradycyjnego objazdu Wielkopolski przez Jagiełłę, Jakub złożył pisemną obietnicę dochowania wierności królowi i Koronie.... Uczestniczył także w zjeździe walnym w Łęczycy, gdzie podjęta została decyzja o wojnie. Jakub wystawił w wielkiej wojnie z Zakonem krzyżackim własną chorągiew, która walczyła pod Grunwaldem pod jego znakiem Pobóg. W dokumencie Jagiełły wystawionym w Nieszawie 9 grudnia 1410 r. wymieniony został wśród gwarantów uzgodnionego zawieszenia boni kończącego działania wojenne między Polską a Krzyżakami. Był gwarantem pokoju, dokument w tej sprawie opieczętowano w Touniu 1 lutego 1411 r. Po wojnie król wyznaczał wielokrotnie Koniecpolskiego do egzekwowania warunków traktatu pokojowego. Dnia 30 maja 1411 r. w Szeszupie na Litwie wystawił upoważnienie dostojnikom koronym, m. in. Jakubowi, do pobrania odszkodowania od Zakonu za wydanie jeńców i zamków.

W latach 1409-1418 Jakub był starostą brzesko-kujawskim. W październiku 1413 r. Jakub był w Horodle, gdzie uregulowano prawny stosunek Polski i Litwy na nowych zasadach. Dla pogłebienia unii panowie polscy przyjęli do swych herbów bojarów litewskich. W zbrataniu tym uczestniczył także wojewoda sieradzki, który użyczył herbu Pobóg bojarowi Rało. Jakub wziął udział w "wojnie głodowej" z Zakonem krzyżackim latem 1414 r. Król wyznaczył go wraz z innymi doradcami do rozmów w sprawie dodatkowych umów uzupełniających pośpiesznie zawarty rozejm brodnicki. Jakub Koniecpolski został niemal stałym reprezentantem Polski we wszelkich rokowaniach z Krzyżakami. Dnia 25 maja 1416 r. wymieniony został jako gwarant umowy polsko-krzyżackiej zawartej w Inowrocławiu, potwierdzającej przedłużenie rozejmu brodnickiego do 13 lipca 1417 r. W maju 1417 r. korespondował z wielkim mistrzem krzyżackim (Michael Küchmeister von Sternberg) w sprawie uwolnienia ziemianina dobrzyńskiego Bartosza z Kiełpina. Niewątpliwie Koniecpolski cieszył sie pewnym mirem u władz Zakonu, choćby z racji dotychczasowych kontaktów, wymieniana sprawa nie należała bowiem do jego kompetencji jako starosty brzesko-kujawskiego, gdyż ziemianin dobrzyński nie podlegał jego jurysdykcji. W lipcu 1417 r. wzią udział w rokowaniach z Krzyżakami w Solcu, w celu kolejnego przedłużenia rozejmu. Dnia 26 kwietnia 1418 r. Jakub świadkował na dokumencie Jagiełły, w którym przedłużono rozejm z Krzyżakami do lipca roku następnego. W kwietniu 1419 r. uczestniczył w zjeździe z legatami papieskimi w Inowrocławiu i wystawił glejt wysłannikom Zakonu na zjazd do Gniewkowa. Latem wziął udział w wojnie. Jego obecność została poświadczona w obozie pod Czerwińskiem 15 lipca 1419 r., kiedy świadkował na dokumencie Jagiełły i Witolda w sprawie przymierza z państwami unii kalmarskiej oraz 17 lipca, kiedy świadkował w dokumencie Jagiełły wynagradzającego zasługi Trojana z Grąbca, przewodnika wojsk polskich i litewskich do ziem krzyżackich. Dnia 11 maja 1422 r. Jakub wraz z innymi dostojnikami adresował list do panów węgierskich jako gwarantów porozumień polsko-węgierskich. Przyczyną tej interwencji było niemal jawne namawianie przez Zygmunta Luksemburskiego nowego wielkiego mistrza Pawła von Rusdorf do wojny z Polską i Litwą. Latem wziął udział w wyprawie wojennej przeciw Krzyżakom. Wymieniony został jako gwarant traktatu pokojowego zawartego 27 września 1422 r. na jeziorem Mełno. Będąc jednym z najlepszych znawców problematyki krzyżackiej złożył 25 listopada w Niepołomicach zeznania w procesie Polski z Zakonem jako 22 świadek. Dnia 19 lutego 1424 r. Jakub uczestniczył w zwyczajowych naradach króla z doradcami w Jedlni. Wziął udział w koronacji królowej Zofii 5 marca, na dworze królowej objął funkcję ochmistrza. Powierzenie Koniecpolskiemu odpowiedzialności za dwór młodej królowej świadczy o przynależności wojewody sieradzkiego do grupy panów koronnych popierajacych litewskie małżeństwo Jagiełły. Dnia 17 maja 1424 r. w Brześciu Kujawskim Jakub świadkował na dokumencie biskupa włocławskiego Jana transumującym intercyzę ślubną między margrabią miśnieńskim Wilhelmem z Amelią, córką księcia mazowieckiego Siemowita IV. Uczestniczył 7 czerwca w zjeździe króla z wielkim mistrzem Pawłem von Rusdorf. 1 maja 1425 świadkował na dokumencie króla potwierdzającego przywileje kościoła gnieźnieńskiego. Rok później, w maju 1426 r. uczestniczył w kolejnym zjeździe w Łęczycy, poświęconym sprawie następstwa tronu w Polsce, na którym doszło do otwartego zatargu z częścią rady, gdy Jagiełło odmówił potwierdzenia praw i przywilejów szlacheckich.

W lipcu 1427 postarał się wraz z żoną o papieskie odpuszczenie grzechów w obliczu śmierci, w październiku 1428 oboje otrzymali przywilej odprawiania i słuchania mszy w miejscu obłożonym interdyktem. Zmarł przed 21 sierpnia 1430 r. Jego dziećmi z Kochną byli: Szymon, Jan Taszka, Przedbor i Konstancja.
------------------------------------------------------------------------------------------------
Żródło: Alicja Szymczakowa - Szlachta sieradzka w XV wieku. Magnifici et generosi, Wydawnictwo Uniwersytetu Lódzkiego, Łódź 1998