Urodził się w 1464 roku jako syn Mikołaja z Tomic koło Poznania, chorążego poznańskiego i Anny z Szamotulskich. Po śmierci ojca w 1478 trafił na dwór swojego stryja, Andrzeja Szamotulskiego , wojewody poznańskiego. Wiadomo, że uczył się w szkole katedralnej w Gnieźnie, następnie około 1486 r. studiował w Lipsku, a potem na Akademii Krakowskiej, gdzie uzyskał w 1490 r. bakalaureat, a w 1493 magistrat filozofii. W tym samym roku rozpoczął studia prawnicze w Bolonii, które w r. 1500 zakończył doktoratem dekretów.

Zaraz po ukończeniu studiów rozpoczął praktykę w kurii rzymskiej, zostając kanclerzem kardynała Fryderyka Jagiellonczyka, który nadał mu, pomimo że nie był duchownym, szereg beneficjów kościelnych, w tym archidiakonat krakowski. Po śmierci kardynała Ferdynanda trafił na dwór biskupa poznanskiego Jana Lubrańskiego, gdzie przebywał w latach 1503-1506 . Następnie trafił do kancelarii koronnej króla Zygmunta Starego, w służbie którego wielokrotnie posłował jako sekretarz królewski na Węgry, Wołoszczyznę i na Pomorze. Podczas swojej służby otrzymał od króla liczne nadania. W 1511 r. przyjął święcenia kapłańskie, a w r. 1514 sakrę biskupią, przyjmując godność biskupa przemyskiego. Rok później został podkanclerzym koronnym (urząd ten sprawował do śmierci). W 1515 wraz z kanclerzem koronnym Krzysztofem Szydłowieckim był głównym twórcą ugody z Habsburgami. Po śmierci Jana Lubrańskiego w 1520 r. objął biskupstwo poznańskie, zrzekając się tronu w Przemyślu. W Wielkopolsce przebywał jednak sporadycznie, poświecając się polityce i pracy na dworze królewskim. W 1524 r. objął godność biskupa krakowskiego (będąc nadal biskupem poznańskim), a także nuncjusza apostolskiego i kolektora danin papieskich. W 1525 zrzekł się tronu biskupiego w Poznaniu, a także doprowadził do ugody między królem a Albrechtem Hohenzollernem.

Piotr Tomicki należał do najważniejszych przedstawicieli polskiego renesansu. Studia we Włoszech i pobyt na dworze Jana Lubrańskiego, a także kontakty ze światłymi umysłami Europy, w tym z Erazmem z Rotterdamu, ukształtowały w nim humanistyczne zainteresowania. Do głównych zasług Tomickiego należy jego mecenat nad artystami. Na jego polecenie Andrzej Górski spisał Acta Tomiciana - zbiór dokumentów z czasów sprawowania przez Tomickiego urzędu podkanclerskiego, na Akademii Krakowskiej utworzył Katedrę Prawa Rzymskiego oraz wprowadził nauczanie greki i hebrajskiego. W Wielkopolsce ufundował cenne płyty nagrobne - stryjowi w Szamotułach i ojcu w Tomicach. Piotr Tomicki zmarł w Krakowie 19 października 1535 r. Pochowany został w ufundowanej przez siebie kaplicy w Katedrze Wawelskiej.